როცა მზე იძინებს ღრუბლის ზღვარზე…
ჩუმად ჩამოვჯდები ქოხის პირას…
ღმერთთამ ვისაუბრებ სოფლის არსზე…
ვეტყვი ყველაფერი როგორ მტკივა…
თუ რა უაზროა სილამაზე…
აქ ხომ ნეხვის კასრი ოქროდ ბრწყინავს…
მდარე, გონჯი, გახდა სისადავე
და რომ ფუყურო სულს უფრო სცივა…
აქ ხომ ყველა’ფერი მტვერს იხამებს…
მუდამ სამართალი გროში ღირდა…
ალბათ თუ ღრუბლები ამიტაცებს…
თორეე ამ მიწაზე მე რა მინდა…
ნინო ხორავა
