გგავყურებ ზღვას და ზეცას მოაქვს ფიქრები ხვალის...
მოიტანს ნისლი გაზაფხულის წვიმიან ამბორს...
გული მიფეთქავს ისე ძლიერ...
გამისკდეს ლამის...
მზეო ამოდი! - ვიღაც ქალი ჩურჩულით ამბობს...

ბევრია სიტყვა, არ ილევა სიმჭევრე მუზის...
სულის ფსკერიდან გამომიჩნდა ლექსების თარო...
მარტი თებერვალს დღემოკლებულ თარიღებს უთვლის...
დედას გაფიცებ გაიღიმე ხანდახან მარტო!

დაცარიელდა დედამიწა...
დადუმდა წუთიც...
დღე დღეს მისდევს და უხმაურო  სიცოცხლე მეფობს...
ამიხმაურდი!
ამოდუღდი!
იყვირე თუგინდ!
ოღონდ ტრიალი გააგრძელე შენ მიწავ ჩემო!

ნინო ხორავა

#არაკორონას
#ახმაურდიმიწავ

როცა ნაყოფები მწიფდებიან,
ფესვი მაშინათვე კვდომას იწყებს...
ზეცა წვიმის მერეც ცის ფერია,
მიწა სიკვდილის ფერს უფრო იხდენს...

თურმე ვასილისკო იზრდებოდა,
ნადავლს მასზე უკეთ ვინ დაიჭერს?
ყოფით სინამდვილე მძიმდებოდა,
ფეხზე ხიჭვები აქვს ისმაიტელს...

ცახე ვიწრო სვეტში ფიქრს ეტყოდა:
ზამთარს ეს ქვეყანა მართლა იტევს!!!
თუკი გუშინ სითბო მჭირდებოდა,
მე დღეს სიცივეში მინდა ვიდგე!

დროში ეპოქები იცვლებოდა...
გულში ვის რა უდევს, ვინ გაიგებს?
ეშმას მარტო იმის არ ესმოდა:
მიწა ცაზე რატომ ვერ იმარჯვებს?

რიგი აღსარების იზრდებოდა...
რიგიი....
კი მოიტანს კვლავ ხვალისფერს...
ტაძარს შეკედლილი სითბო ჰქონდა...
სითბო, ღმერთის ხსოვნას რომ აღვიძებს...

ნინო ხორავა