დადგა შემოდგომის სუნი...
წვიმის ჩამოეშვა ფარდა...
უკვე ამიჩქარა გული...
ქვეყნად ფოთოლთცვენის დარდმა...

'ნინო ხორავა'

დედავ ღვთისმშობელო, წუხელ ხილვად გნახე...
შენი საქართველო მუხლზე დაგესვენა...
კუთხეს უკემსავდი ტანჯვა მოხდილ მხარეს...
წილხვედრ ქვეყანაში მზე, რომ გაგემთელა...

ზეცად გიგალობდნენ წმინდა სერაფიმნი...
ფერხთით ქერუბიმნი გეჯდნენ სადიდებლად...
'მთელი' საქართველო უკვე შვებავსილი...
ლოცვად გიმადლოდა ქვეყნის გაბრწყინებას...

ნინო ხორავა

კვეტერა

მარგალიტი ბრწყინავს კახეთს,
გუმბათებით ზეცის ფერა...
გაჩენილა მადლით სავსე,
მესმის მისი გულის ძგერა...

დაჩოქილა მასთან განზე -
ზურმუხტ ხეთა თხოვნის ელვა
და გალავანს ისე აფენს,
როგორც ვაზი მეფურ მტევანს...

ქვათ სიძველე წლებით სავსე,
ლოცვის ძალით ცოდვებს გმინავს,
ამბიონის სული ფართე,
ყოველ მლოცველს ცამდე ხიბლავს...

მზე დაჰყურებს ვიწრო სარკმელს,
სხივებისგან სითბოს ჭედავს,
წირვის მტვერი სულთა ქარებს,
ამშვიდებს და მყუდროდ ღებავს...

უთენია ჰაერს ავსებს,
კვეტერაში ჟამნის ჟღერა...
სანთლის შუქი წმინდავს ხავსებს,
რაც ცხოვრებამ მოგვაყენა...

მარგალიტი ბრწყინავს კახეთს,
გუმბათებით ზეცის ფერა...
გაჩენილა მადლით სავსე,
მესმის მისი გულის ძგერა...

ნინო ხორავა 

მე შენი სულის ძახილი მესმის...
თოვლი კი განვლილ ნაკვალევს ფანტავს...
ისე ამტკივდი, როგორც ხეს ფესვი...
ავადმყოფ მიწას სამშობლოს კარგვა...

მციოდი მგონი სიცივის იქით...
ნადეკემბრალი ქარების გაღმა...
და გულისცემას ნიავიც მითვლის...
ნუ გამიზამთრე მაისის ბაღჩა!

როგორ მიყვარხარ ნეტავ თუ გესმის?
ცაში ახედე ღრუბლების თავსმას:
სციოდი ზამთარს ჩემსავით მკერდში...
გტიროდა ზეცა ცრემლების მსგავსად...

ნინო ხორავა

შენი არსებობით გულზე დამაბიჯებ...
წადი, გაიყოლე უშნო სატირები!
თუკი სიყვარული განზე გადამიგდე...
მაშინ დამიჯერე, სულაც არ მჭირდები!

ნინო ხორავა

მთად მოვსულიყავ ანდა ნიაღვრად...
რომ არ მქონოდა გრძნობები...
გული...
გავჩენილიყავ მომცრო ნიავად
და მეშრიალა ფოთლები სუნთქვით...

ცად ვყოფილიყავ ნისლის ფიალა...
ან აღმართები სავალად რთული...
დილის რიჟრაჟის თბილი კიაფა...
ღამის ვარსკვლავის ნათება ურჩი...

ჩამოქცეული ზვავის დარაბა...
ცივ მდინარეთა მორევის სუნი...
არწივთ ნათქვამი მთების ბალადა...
ნასოფლარების ღაღადი ჩუმი...

ამოვსულიყავ თოვლში იადა
ან გავმხმარიყავ როგორც ხე მუხის
არ ვყოფილიყავ ადამიანად...
ვერ დამტანჯავდა ტკივილი სულის...

ნინო ხორავა