გაზაფხული ნაკვირტალში ყვავის...
იბადება სუფთა, პირმშოს ხელა...
სილამაზეს მხოლოდ სული გახდის,
სრულყოფილ და უზადოებ ფერას...

ნინო ხორავა

- მირკანი 'დიდი მეფისკალოს' მთაზე -
----------------------------------------------------------------
ჩამოუთოვია, თურმე მარტის დილას,
დიდი მეფისკალოს მხრებზე...
ზამთრის ნაკვალევი, ისე ავად გმინავს,
ბჯაში ვერ აკავებს ფესვებს...

თოვს და ეს სიცივე ჯერაც ვეღარ მორჩა,
ყინვა შესჩვევია დიდ მთას...
ზორბა ქარბუქები, ისე ძლიერ მოსთქვამს,
ზმუკი ჰგონებია სისხამს...

სცივათ ალიონებს...
მიწას სწყურებია...
ქურქი მოუსხია მირკანს...
თუკი გაყინულ სულს, ლღვობის სურნელი აქვს...
მაშინ გულცივობა ვინ თქვას?

ნინო ხორავა

ცას წავალა... 

ვიდრე მიწას დავამძიმებ,

სტუმარი ვარ, მხოლოდ წუთით ჩამოსული,

ღიჭასავით ზედმეტობას ვერ ვიკადრებ,

ვერ ვიქნები სარეველად ამოსული.

ცას წავალა... 

როცა ჩემს წლებს დავაძინებ,

ბავშვობიდან, რომ ვიქნები წამოსული,

როცა კადრებს ქარაფივით ავაზვინებ,

მოგონებად გაღვივდება ღრმა წარსული.

ცას წავალა... 

თმას, რომ თეთრად გავაფითრებ,

ჭაღარას, რომ შეერევა ვერცხლის სუნი,

სიჭაბუკეს სიშორეთში, რომ დავტოვებ

და დღეები გამიღიმებს გარდასული.

ცას წავალა... 

სიბერეს რომ გავაღვიძებ,

დრომ შრეებად დამიკვალა უკვე შუბლი

და ბავშვივით კვლავ იმაზე გავიცინებ

სოფელში, რომ გავიტეხე ერთხელ მუხლი...

ცას წავალა... 

როცა მშობლებს გავიხსენებ,

როცა ბებომ გამომიცხო თონის პური,

მოგონებებს შენზე როცა გავიცხელებ,

მენატრება - მე და შენი სიყვარული...

ცას წავალა... 

მონაგარს, რომ დავუტოვებ

სიკეთეებს ისე როგორც - გაზაფხული,

ჩემს ცხოვრებას ლეგენდასაც გავუტოლებ,

დავბერდი და არ ბერდება მაინც გული...

ცას წავალა... 

როცა ყველას მოვინაკლებ,

საწყალია ეულობით ჩემი სული,

ცას წავალა... 

ამ მიწას, რომ მოვიზამთრებ,

სტუმარი ვარ მხოლოდ წუთით ჩამოსული.

ნინო ხორავა

- სულთმობრძავი -

ვაჭიანურე ლოდინის განცდა...
წლები ბებერი მინგრევდა კარებს...
სული ჯერ კიდევ ხორცს ვერსად გასცდა...
და უსასრულოდ აცეცებს თვალებს...

დაძველებულა ფიქრების ასხმა...
ჩამოღვენთილა სულ ბოლო წვეთი...
მე წასასვლელად დავიწყე ჩაცმა...
და უკანასკნელ ჩასუნთქვას ვებრძვი...

ნინო ხორავა

სიტყვებს დაეკარგა თავგზა...
გული გამალებით მიცემს...
ცრემლი მორევია ზამთარს...
ისე უტირია...
ისე...

ცივა გამეტებით სადღაც...
დროში ეპოქები მისმენს....
და თუ დავიკარგე ალბათ...
გულში ჩამიხუტებს სივრცე...

ჩუმად...
არაფერი არ თქვა...
მაინც ვერ უგებენ გიჟებს...
უცებ ჩამოუშვი ფარდა
ტაში არ დაუკრან იქნებ...

თითქმის გადაშენდა ნატვრა...
გზებიც არევია ფიქრებს...
მარტი ჰყვარებია ზამთარს....
რატომ ვერავინ ვერ იგებს??

ნინო ხორავა