"ცას წავალა"
-----------------------------------------------------------
ცას წავალა...
ვიდრე მიწას დავამძიმებ,
სტუმარი ვარ, მხოლოდ წუთით ჩამოსული,
ღიჭასავით ზედმეტობას ვერ ვიკადრებ,
ვერ ვიქნები სარეველად ამოსული.
ცას წავალა...
როცა ჩემს წლებს დავაძინებ,
ბავშვობიდან, რომ ვიქნები წამოსული,
როცა კადრებს ქარაფივით ავაზვინებ,
მოგონებად გაღვივდება ღრმა წარსული.
ცას წავალა...
თმას, რომ თეთრად გავაფითრებ,
ჭაღარას, რომ შეერევა ვერცხლის სუნი,
სიჭაბუკეს სიშორეთში, რომ დავტოვებ
და დღეები გამიღიმებს გარდასული.
ცას წავალა...
სიბერეს რომ გავაღვიძებ,
დრომ შრეებად დამიკვალა უკვე შუბლი
და ბავშვივით კვლავ იმაზე გავიცინებ
სოფელში, რომ გავიტეხე ერთხელ მუხლი.
ცას წავალა...
როცა მშობლებს გავიხსენებ,
როცა ბებომ გამომიცხო თონის პური,
მოგონებებს შენზე როცა გავიცხელებ,
მენატრება - მე და შენი სიყვარული.
ცას წავალა...
მონაგარს, რომ დავუტოვებ
სიკეთეებს ისე, როგორც - გაზაფხული,
ჩემს ცხოვრებას ლეგენდასაც გავუტოლებ,
დავბერდი და არ ბერდება მაინც გული.
ცას წავალა...
როცა ყველას მოვინაკლებ,
საწყალია ეულობით ჩემი სული,
ცას წავალა...
ამ მიწას, რომ მოვიზამთრებ,
სტუმარი ვარ მხოლოდ წუთით ჩამოსული.
ნინო ხორავა
