დაზამთრდა ზეცაც...
მე დილამდე ვხატავ დეკემბერს...
დრო უნდა წერტილს, წერტილამდე დიდი კვალია...
თუკი ჩასუნთქვას ძველებურად ისევ ვერ შევძლებ...
ეს შარშანდელი უთოვლობის ალბათ ბრალია...

მძიმეა ტვირთი შემოდგომას ზურგზე რომ აწევს...
და ოცდაათის დაღამება უკვე მალეა!
სუნთქავს ზამთარი!
როგორ სცივათ სულის დარაბებს...
ყოველ თორმეტში ერთი კვლავაც მოღალატეა!

მე ძველებურად რუხ ბეღურას გავუწვდი ნამცეცს...
გაზაფხულამდე დამიჯერე ძაან ადრეა...
რაც ნამდვილია წერტილიც კი ვერაფერს აკლებს!
და გუშინდელის გაგრძელება მუდამ ხვალეა!

ნინო ხორავა

ჩამოდეკემბრდა...
ბებერ მუხებს ახლა ვინ ეძებს?
სითეთრის ფერი მოხდენია ყველაფერს ახლა...
'სიტყვას' ქაჯები ჯაყვასავით თურმე ქვით ლესენ...
ხოდა იმიტომ ვერ უძლებენ ხელ'მწიფე ზამთარს...

ჩამოდეკემბრდა...
ფესვი ეტყვის მიწას: მიშველე!
სიკვდილის პირზე აღსარება მოუნდა ჭადარს...
რა შუაშია თუ ღმერთი გწამს ახლა იქედნე?
როცა ცეცხლისგან ღებულობენ ყოველთვის ნაცარს!

ნინო ხორავა