როცა მზე იძინებს ღრუბლის ზღვარზე…
ჩუმად ჩამოვჯდები ქოხის პირას…
ღმერთთამ ვისაუბრებ სოფლის არსზე…
ვეტყვი ყველაფერი როგორ მტკივა…
თუ რა უაზროა სილამაზე…
აქ ხომ ნეხვის კასრი ოქროდ ბრწყინავს…
მდარე, გონჯი, გახდა სისადავე
და რომ ფუყურო სულს უფრო სცივა…
აქ ხომ ყველა’ფერი მტვერს იხამებს…
მუდამ სამართალი გროში ღირდა…
ალბათ თუ ღრუბლები ამიტაცებს…
თორეე ამ მიწაზე მე რა მინდა…
ნინო ხორავა
გეფიცები ზეცა ისევ ცის’ფერია...
დაღამება წესად ექცა ამ სოფელს...
სიცივეებს მზის სხივები მორევია...
სულის დარდებს დრო ვერაფრით ახორცებს...
თუ ტკივილებს ზღვარი ისევ გადასვლია...
სიმშვიდეში შვებას უნდა ეძახდე...
ყურძნის მტევნებს მარცვლებიღა გადავსია...
ღვინის სუნი ასდით სოფლის ვენახებს...
მერე რა თუ ზოგჯერ ისევ ზამთარია...
სულში ისევ თეთრ ფანტელებს ითოვებს...
ქვეყანაზე თუკი სადმე ჭადარია...
გაზაფხულზე დამერწმუნე იფოთლებს...
თუკი გრძნობამ გული სულ მთლად გადარია...
არ დანებდე იმ ერთისთვის იბრძოდე...
დედამიწას მეგობარო ნათქვამია:
სიყვარული ატრიალებს იცოდე!
ნინო ხორავა
ლექსი ეძღვნება გურამ დოჩანაშვილს 🖤 დავასრულებ მისივე ფრაზით: “დედამიწას სიყვარული ატრიალებს დომენიკო!”
გახსოვს თოვა?
პირველად რომ გაგიცანი?
შობა თბილი და ჩურჩულით მოზამთრული?
სვეტიცხოვლის დიდ ტაძარში წირვის სუნი?
და ეს გული...
მოპარული...
მოპარული...
გახსოვს მზერა? მხოლოდ შენი...
მხოლოდ ჩემი...
მერე ერთად მონათხრობი ეს ამბავი...
ჩვენი სახლი...
გაბოლილი ბუხრის ჭერი...
და ყველაზე გულგამთბარი თებერვალი...
გახსოვს ჩემო? თბილი ჩაი ცოტა შაქრით?
და ქარები მოზუზუნე, აბეზარი?
ბევრი ღამე... ჩაუმქრალი...გიჟი...წყნარი...
ის განვლილი ჩვენი წლების კალენდარი?
გახსოვს თოვა? პირველად რომ გაგიცანი?
შობა თბილი და ჩურჩულით მოზამთრული?
სიყვარული მხოლოდ ჩემი მხოლოდ ჩემი!
ეს ამბავი მერე ერთად მოქარგული...
ნინო ხორავა
