ფოკას გულში დათოვლილი მთები ქუხდა
და ღრუბლები მოჰხვეოდა ფერდობებს,
შემოგარენს გაისმოდა ზართა რეკვა,
ამაღლებას ზეიმობდნენ ჯავახეთს!
ღამის ბინდი გარიჟრაჟში იჭრებოდა,
და აფრქვევდა ზეცა ქვეყნად მანანებს,
უხილავად დასცვიოდნენ ღრუბელ სვეტად,
მადლიანი მანანები ზარზმას ზედ!
მტკვრის მარჯვენა სანაპიროს შემომდგარა,
ციხე კლდეზე, მოამაყე აწყური,
საზეიმო წირვას ისიც განაბული,
უსმენდა და ცამდე იყო ასული!
იქვე ჩუმად გარინდულა ფარავანი,
ტაბაწყურის ტბაც უსმენდა ჟამნობებს,
დილის ცისკარს მოჰყვებოდა მადლობანი,
ქერუბიმნი უგალობდნენ მწყალობელს!
ბუზმარეთი, ჭულე, მწვანე მონასტერი,
შემოჰკრავდნენ საგანგებოდ დიდ ზარებს!
ცა და მიწა ზეიმობდნენ ამაღლებას!
ამაღლებას ზეიმობდნენ ჯავახეთს!
ნინო ხორავა
