დამიზამთრდები...

გეფიცები ხვალამდე ისე...

გაუცივდებათ მინორები პატარა ნოტებს...

ცაო სინათლევ აისამდე დაბადებ ფიფქებს...

როგორ მომინდა დეკემბერო შენსავით ვთოვდე...

ისე აკლია ახლა გული გუშინდელ ფიქრებს...

მცივა თითებზე...

გაეყინათ სხეული ხეებს...

წამოახველა ნოემბერმა, დღე კი დღეს მისდევს...

ნუთუ არავინ არ გამითბობს გათოშილ ხელებს....

დღეს პირველია...

ვერ ვპოულობ საჭირო სიტყვებს...

ქრისტეშობისთვევ

წამიყოლე შენ სადაც ქროდე...

შობის ფერი ხარ... 

ჩამოთოვე ფიფქებო ისეეე... 

როგორ მომინდა დეკებერო შენსავით ვთოვდე....

ნინო ხორავა

01/12/2020

https://fb.watch/2iqgIHjANf/

ვუხსნიდი გუშინ ვუხსნიდი გუშინ უსმენო მთიბავს,
რომ შრომით დაღლა არაა ცუდი
და უსინათლო ხეიბარ ყივჩაღს,
ბევრჯერ ვანახე დამსკდარი ქუსლი...

გზაზე უვლია უამრავ ვირთხას,
ჩამოხევია ქვეყანას გული,
დაღამებულა ამ დილით სისხამს,
ჩამოწოლილა წვიმების სუნი...

ზოგჯერ ხეებიც არაფერს ისხამს
და ოცდაათი ვერცხლი ღირს სული...
ჩემივე სახლში მე ვიხდი ქირას,
ან მოპარულის თვითონ ვარ ქურდი...

თუ კუზიანსაც ვეღარ ცვლის მიწა
და გულის ჯიბე მძიმეა ხურდით,
მაშინ უფალო შენს სახელს ვფიცავ,
რომ ყველა ტკივილს მოგიტან ზურგით...

ნინო ხორავა

გიჟივით წვიმდა... 

მე კი გული ისე გამითბა,

თითქოს სამრეკლომ ჩამორეკა მორცხვი ზარები...

და ლოცვასავით აკიაფდა სულში ქარიზმა,

იმ სულში სადაც ტაძრებია ჩემი სახლები!

ვიცი გინახავს, როგორ ყვავის ჩემში ენძელა...

რიდე მოხვეულს, ხან მგონია უკვე ვმთავრდები...

საკმარისია სიყვარულით ერთი შეხედვაც,

რადგან ღმერთისთვის ძვირად ფასობს სუფთა თვალები!

"დრო მკურნალია" "ყველაფერმა იცის შეჩვევა"

ვახ კაცთა მოდგმავ, მოწოდებით მიწავ ეულო!

რაც ნამდვილია, არასოდეს მოგცემს შენდობას!

რაც ნამდვილია, არასოდეს უნდა შეუნდო!

წვიმა ვერასდროს ვერ დაფარავს კაცთა ნაკვალევს 

და ვეღარც სიკვდილს ვეღარ შეცვლის ჩემი შავები!

ის რაც დაიწყო, დასასრული აღარ ამთავრებს!

ნამდვილ დასაწყისს სხვაგანა აქვს თავის ვადები!

მე სიყვარულიც უფალივით ერთი მგონია!

რითიც სტყუი და თავისთავად კიდეც მართლდები!

ზეცა ზედ მაწვიმს...

საოცარი დილა მქონია...

ტაძრის სამრეკლომ ჩამორეკა ჩემში ზარები!

ნინო ხორავა

სკოლის მოსწავლე ვიყავი ასე 15 წლის.
იმ ზაფხულს ჩემს დაქალთან კახეთში ვისვენებდი. აღარ დავიწყებ იმის მოყოლას თუ რაკარგად ვერთობოდით ერთად მეგობრები...

მაგრამ ამბავი ამბის მიღმა უფრო საინტერესოა ხოლმე ყოველთვის...

ერთ დღეს ავტყდით - მდინარე ალაზანზე  გვინდოდა წასვლა...
არ გვიშვებდნენ მშობლები, რადგან წინა დღის ნაწვიმი იყო და საშიში იქნებოდა მდინარე...
მაგრამ როგორც იქნა დავითანხმეთ...
წავედით ალბათ ათნი ან მეტნი ვიყავით...

წასვლის წინ გული მეუბნებოდა, რომ მშობლები მართლები იყვნენ(წვიმების შემდეგ მართლაც სწრაფია მდინარის დინება) მაგრამ გონება არ აქცევდა გულს ყურადღებას...
და რადგანაც ყველას ძალიან გვინდოდა წასვლა, მეგობრებისთვის ეს არც გამიმხელია...

ისეთი უცნაური გრძნობა მქონდა, რომ ალაზანზე მისულს გადავიფიქრე წყალში შესვლა. ეს არ იყო მხოლოდ შიში, არამედ რაღაც კიდე სხვა...
ფეხზე გავიხადე და ერთ მეგობართან ერთად ნელი ნაბიჯებით მუხლამდე წყალში მივსეირნობდი...
მივსეირნობთ და  ვხედავთ შორიდან, რომ დანარჩენები უკვე ჭყუპალაობენ...

წყალს ვუყურებ და საშინლად არის ადიდებული, ამღვრეული... თან  დინება აქვს ისეთი ძლიერი, რომ ფეხებზე მაწვება და ცდილობს დამაგდოს ...

გული მეუბნება - "გადი წყლიდან!"
გონება კი - "მუხლამდეც ძლივს გწვდება, რა უნდა გიყოს!"

ამასობაში მდინარე უფრო ადიდდა და დინებამ ისე მოულოდნელად წამიღო, რომ დაძახებაც ვერ მოვასწარი...
წამიღო და ჩამაგდო მორევში...
ვტრიალებ საოცარი სიჩქარით, გული დამეღალა, ვყლაპავ უამრავ წყალს, თან ცურვა არვიცი. მეგობარი ჩამომყვა გადასარჩენად, მაგრამ ისიც ჩაითრია მორევმა და ადამიანური ინსტიქტებიდან გამომდინარე ვახრჩობთ ერთმანეთს, რომ თუნდაც წამით ამოვისუნთქოთ...

მერე წყალში ჩავიძირე...
მესმის სიჩუმის ზუზუნი, რომელსაც პერიოდულად არღვევს გაურკვეველი ხმები...
ვხედავ უცნაურ რაღაცეებს, არვიცი ეს როგორ გადმოვცე ან როგორ დავწერო, მაგრამ მსგავსი არასდროს არაფერი მინახავს...
წყლიდან ბუნდოვნად გამოჩნდა ცა და ამ ფონზე საოცარი სისწრაფით ჩაიქროლა ჩემი 15 წლის განვლილმა სიცოცხლემ...
მთელმა ჩემმა ცხოვრებამ დეტალებში...(თუმცა ეს მოხდა წამებში)
ვუყურებ სიკვდილს, ჩემს წინ დგას! ყველანაირი შელამაზების გარეშე - მე მას ჩემს წინ მდგარს ვუყურებდი!
თითქოს აქ ვარ და არც ვარ...
ჩემი ბოლო ფიქრი: "ღმერთო ვკვდები..." ვგრძნობ, რომ გონება მეთიშება...
და უცებ მაფხიზლებს თმის ძლიერი მოქაჩვა...

ეს იყო შემთხვევით გამვლელი მეზობლის ბიჭი, რომელიც თავისი სიცოცხლის ფასად ჩადგა მორევში და ამომათრია თმით მეც და ჩემი მეგობარიც..
ამ ბიჭს ერქვა ირაკლი...
ირაკლი მას მერე აღარ მინახავს და თუ ახლა ამას კითხულობს, კიდევ ერთხელ მინდა მოვუხადო მადლობა...

მერე აღმოჩნდა, რომ სანამ მე და ჩემი მეგობარი მივსეირნობდით - თურმე ჩვენი დანარჩენი მეგობრებიც(რომ გვეგონა ჭყუპალაობდნენ) მორევში ჩაუგდია დინებას და ყველა სასწაულად გადარჩა...

ღმერთო რა ბედნიერებაა სიცოცხლე...
მზე...
და ჰაერი...

იმ დღეს ვერა, მაგრამ მეორე დღეს ტაძრები მოვილოცეთ ყველამ!

ეს არ იყო ჩემი გადარჩენის პირველი და არც ბოლო ისტორია, მაგრამ ამ ამბის შემდეგ ვისწავლე ის თუ როგორ უნდა უსმინო გულს...
ოღონდ არა მხოლოდ გულს...
და არც მხოლოდ გონებას...
არამედ გულით ფიქრს...
(გულისყურით)

ეს დღე იყო 12 ივლისი - პეტრე პავლობა!
ჩემთვის ეს წმინდანები არიან განსაკუთრებული მფარველები, რადგან ჩემი სული გამოსტაცეს
სიკვდილს ხელიდან...
სიკვდილს, რომელიც იდგა ჩემს წინ და ერთი სული ჰქონდა წავეყვანე!

გილოცავთ პეტრე პავლობას!

ნინო ხორავა

უფალი მეფობს!
ჩამორეკა ზეცამ ზარები!
მხოლოდ წუთიც და დედამიწა გამზისპირდება!
მუხლზე ლოცულობს ამ განთიადს მთელი გარეჯი...
ქვა-პარეხები კვლავ ითვლიან ღამის მილევას...

პალეკარტივით მოუსხია ტაოს სიძველე!
სათლეს ციხეზე გუშაგივით ყვავის ყაყაჩო...
აქ სიცოტავე გააბევრა ღამის სითეთრემ...
ხომ არ შეგცივდა ხანძთავ ჩემო?? - გკითხავს მამაო...

მე პელაგონი მივამსგავსე სულის დარაბას...
კლარჯეთის ცაო გამიწვიმდი...
ცაო ქართველო!
ჯერ კიდევ გუშინ ჩემი იყავ, დღეს ვინ დაგკარგა?
ხელის'გულივით რა თბილია ყველგან სამშობლო!

ჰერეთის მიწავ, ლეგენდებო ცამდე ახვედი...
გიში, ქურმუხი, ალიბეგლო, სად ხარ ინგილო??
ქართულ განთიადს პირჯვარივით იწერს შავშეთი...
ვერ გწერს კალამი ჩემო ღმერთო, ჩემო ღიმილო...

ნინო ხორავა

ამ ფოტოზე გაზაფხულია...

მე და ჩემი ძმა ბავშვებთან ერთად დაჭერობანას ვთამაშობდით, დედიკომ რომ დაგვიძახა "მესურათე" მოვიდა და მარიამთან ფოტო გადაიღეთო...

ძალიან არ მინდოდა შემოსვლა, მეშინოდა რომ გარეთ აღარ გამიშვებდნენ 🙂

რომ იცოდე როგორ ვაფასებ ფოტოებს... ფოტოს ხომ წამის გაჩერება შეუძლია...

ამ წამზე სწორედ ის პატარა გოგო ვარ შენ რომ ასე გიყვარდა...
ღამით ზღაპრების მაგივრად ნამდვილ
ამბებს ვისაც უყვებოდი...
ღმერთო როგორ მიყვარდა შენი მოსმენა... 

როცა ავად ვიყავი არ იძინებდი, ხშირად მიგრძვნია ჩემს საწოლთან მჯდომი წარამარა შუბლზე ხელს როგორ მადებდი... 

მე და შენ ხომ სულ ერთად გვეძინა ბა ❤ 

შენი ხელი ხელში თუ არ მეჭირა ისე ვერასდროს ვიძინებდი...

იცი რა მახსოვს? ჩვენი "პიკნიკებისთვის" 5კგ მზესუმზირა, რომ გავარჩიეთ და დიდ სამ ლიტრიან შუშის ქილებში მოვათავსეთ. მერე თითებზე თუთქები დიდხანს გვქონდა ორივეს 🙂

შენი გაკეთებული ტკბილი ბლინები მომენატრა, დღემდე ვფიქრობ, რომ ბლინებს შენსავით ვერავინ აკეთებს... 

დილას "გოგლი-მოგლის" და "პეჩენიების" გამზადებას, ჩემს გაღვიძებამდე ყოველთვის ასწრებდი...

თეფშზე ღომის შუაგულში მზესავით ყვითელ ორმოებს მხოლოდ შენ აკეთებდი და მხოლოდ ჩემთვის...

და რა პრანჭია გყავდი?
დედიკოს და დეიდას ძველ ტანსაცმელს, რომელსაც განძივით ინახავდი, რამდენჯერ ვირგებდი დღეში, სახლს გირევდი, მაგრამ არასდროს შეწუხებულხარ ამით...

კერვა გიყვარდა...
შენი "საკერავი მაშინა" დღეს ფიქრია დეიდას აქვს...
კერვისგან მორჩენილ ნაჭრებს არასდროს ყრიდი... აბა ჩემს თოჯინებს გამოსაცვლელი კაბები ხომ უნდა ჰქონოდათ?

სახლის გასაღებზე პატარა თოკი გქონდა ხოლმე გამობმული და ამ თოკის თითზე მოხვევა იცოდი, რომ არ დაგკარგვოდა... 

თავსაბურავის ტარება გიყვარდა, შენი თავსაბურავები, რომლებიც ყველაზე მეტად გიყვარდა, მე მაქვს...

იცი? გამოცდილებიდან მივხვდი, რომ პოლიეთილენის პარკი სუნს ინახავს ოღონდ ისე რომ ჰაერი არ უნდა შევიდეს, ხოდა პარკში ვინახავ შენს თავშლებს... ამდენი წლის მერეც, როცა ვხსნი შენი სუნი ასდის ისევ... ვცდილობ ხშირად არ გავხსნა, რაც შეიძლება დიდხანს, რომ დარჩეს შენი სურნელი ამ ქვეყანაზე...

ზღაპრებში რომ არსებობენ ისეთი ბებო იყავი...
დღევანდელ დროში ასეთი ბებიები თითქმის აღარ არიან...
დღევანდელ დროში შენ ცხოვრება არ მოგეწონებოდა...
არც მე მომწონს...

მადლობა რომ არსებობდი...

მადლობა ყოველი წამისთვის...

კი არ მიყვარდი, მიყვარხარ და სულ მეყვარები! - შენგან ვისწავლე, რომ სიყვარული მხოლოდ ასეთი შეიძლება იყოს.... 

ყოველთვის ისე გელაპარაკები, როგორც ცოცხალს იმიტომ, რომ სულ ცოცხალი ხარ ჩემთვის... 

ყველა მოხუცში შენ გხედავ ბა... მენატრები...

ნინო ხორავა

#ჩემიმარიამი ❤

გაცრეცილი შავ-თეთრი ფოტო და ტკბილი 90-იანები...

დავწერ ძვირ'ფასო...
კიდევ დავწერ სიტყვებს სულიანს...
ახმაურდება ყველა ფიქრი...
ყველა ზამთარი...
მე დღეს ბავშვობას ჩავუარე ვიწრო ქუჩიდან...
ჩქარი ნაბიჯით გადამასწრო, ხელზე სამკლავით...

დედა'მიწაა რომ ვეძახით ისევ კუზიანს...
ალბათ განძია - გადავლილი ყველა მანძილი!
იმ ბავშვს, იმ დროში, ღმერთო ჩემო ნეტავ თუ ღვიძავს??
და თუ ისევ აქვს დიდობანად ყოფნის წადილი??

ზეცავ ალალო დააწვიმე მიწას გულმზიანს...
ხატის'პურივით რა ტკბილია გული ნამდვილი...
აღდგომის დილებს დაიჯერე სადღაც შორს მიაქვთ..
ნაზამთრალიდან ბეღურების ჩუმი ძახილი...

რა ცოტა არის ბევრი სიტყვა, ახლა თუ გცივა...
სულში ჩამხედე:
ზოგჯერ ვკვდები...
ზოგჯერ ვიზრდები...
უკანასკნელად და პირველად მინდა, რომ გითხრა:
ნეტავ იცოდე...
რომ იცოდე, როგორ მჭირდები...

ნინო ხორავა

"ბედნიერება წვრილმანებშიაო" უთქვამთ...

არ ვიცი, როგორ უნდა გაზომო ეს ყველაფერი, მაგრამ ის კი ნამდვილად ვიცი, რომ ყველაფერი დიადი - პატარა ნაწილაკებისაგან შემდგარი დეტალებია...

მართალია ცოტა სასაცილოა წამის წელიწადთან შედარება, მაგრამ სინამდვილეში ყოველთვის წამები წყვიტავენ ხოლმე მნიშვნელოვან რაღაცეებს ცხოვრებაში...

და დროც წამებისაგან აკონკილი პერიოდია...

ხოდა რა გასაკვირია, რომ ბედნიერება მართლაც წვრილმანებისგან შეიძლება შედგებოდეს...

0-დან 1-მდე უამრავი რიცხვია, რომელიც თითქოს არ ჩანს....
მეათედები...
მეასედები...

ერთ დღეში კი რამდენი დროა, რომ იცოდე, არ დაიჯერებ...

მართალია დიდი ხანი არაა რაც მიყვარხარ, მაგრამ ჩვენს დათვლილ დღეებში საუკუნე მაჩუქე!

სულ მგონია, რომ ჩემიდან შენამდე ოთხი დღის სავალია...
ამ წერილს პეპლებს ვატან...
მერე რა, რომ სამ დღეს ცოცხლობენ...
მე მჯერა სასწაულების...

მუსიკა სულის მელოდიაა...
სხვადასხვა ნოტებით შექმნილი მელოდია...
ვის როგორი სული აქვს მუსიკით მიხვდები, ასე მგონია...

ეს მუსიკა რას გეუბნება?
რომ სხივი ოკეანეებს შორისაც არსებობს?
თუ იმას, რომ არჩევანსაც საბოლოოდ ორი მხარე აქვს მედალიონივით...

მაგრამ იცოდე, რომ აურჩეველი არჩევანიც არჩევანია! 

და ყოველთვის აირჩიე ის რაც გაბედნიერებს!

მე შენ აგირჩიე!

მიყვარხარ!

ნინო ხორავა

https://youtu.be/Y-InrzLOyCQ

ყველაფერი იყიდება იცი?
როცა გული უსამართლოდ დრტვინავს!
და სიგანეც იზომება სიგრძით,
თუ არ იცი რას აღნიშნავს რისხვა!

იწვის ზეცა...
აიხედე იწვის...
ბედნიერი იზმორება მიწა...
"მოკვდა ღმერთი" - გაიძახის ნიცშე!
და აჭედებს მოძველებულ ფიცარს...

დაიძინა ბაირონმა უკვე...
იბრძვის ვიღაც...
სიცოცხლისთვის იბრძვის!
უკვდავობა სდომებია თურმე -
ნიუტონი არ უჯერებს სიკვდილს!

ჩამოიტანს ტალღასავით ზეცა...
გუშინდელი ფერებივით ხვალეს...
ადამიანს ხან აღვიქვამ მხეცად...
ხან ჩიტივით მოალერსე პარეხს...

ღმერთო ჩემო, გამაგონე სიტყვა...
გაანელე ეს ნოტები სულში...
ბეთჰოვენის დაყრუება ვინ თქვას?!
ან ფუგების ფორიაქი ყურში?!

ტირის დედა გაციებულ მის შვილს...
რეკავს ზარი, ქორწილია იშხანს...
,,სადღაც დიდი ტაშისცემა ისმის, სხვათაშორის, მწუხარეა ვიღაც!“

ნინო ხორავა

პ.ს. "ღმერთი მოკვდა! - თქვა ნიცშემ და ღმერთს გაეცინა...
ნიცშე მოკვდა! - თქვა ღმერთმა და ნიცშე მოკვდა!"

ნიცშეს უკანასკნელი სიტყვები კი ასეთია: "მაინც მაჯობე ნაზარეველო?!"

უფალი, ჩვენი შემოქმედია და ის განაგებს ყველაფერს, ეს უნდა გვახსოვდეს.

ვითვლიდი წუთებს...
განა განვლილს? მომავალ წუთებს!
და მარტსაც უჭირს თურმე, როგორც დათოვლილ კოკორს...
როგორც დროება იმორჩილებს დროებით სტუმრებს...
ისევე სული მსგავსებია გულნატკენ ობოლს...

მერე წვიმები...
"ათას ერთი ღამე" და წუხელ...
წუხელ, როდესაც თებერვალსაც ეღვიძა ისევ...
აქ "მალაკნების" საქეიფო მტვრიანი კუთხე...
იქ ნიკალა და უსამართლოდ შავ-თეთრი რიყე...

ტრიალებს მიწა...
ემატება გუბეებს გუბე...
გალაქტიონის "მესაფლავე" მოგახვევს რიდეს!
მე და ღამეებს იმდენი გვაქვს საერთო უკვე...
როგორც "რევოლვერს რვა ტყვია" და ტუსაღი დილეგს!

მირზას გაზაფხულს გავსებია სინათლით უპე...
"ნუ მწერ" მთაწმინდას დაზაფრული მთვარე ჰყავს ისევ...
მე ასათიანს კვლავ "ბარდნალა" ვუკითხე წუხელ...
ძველი ამბებით ამოვუვსე სნეული ჯიბე...

ხოდა ძვირფასო
ლიბოსაც აქვს წარსული თურმე...
და სულ პირველად დაინგრევა შენობის კიბე!
მე რომც დავმუნჯდე...
სიკვდილამდე ვდუმდე და ვდუმდე...
თვით პოეზია ისაუბრებს
ხმამაღალ სიტყვებს!

ნინო ხორავა

გგავყურებ ზღვას და ზეცას მოაქვს ფიქრები ხვალის...
მოიტანს ნისლი გაზაფხულის წვიმიან ამბორს...
გული მიფეთქავს ისე ძლიერ...
გამისკდეს ლამის...
მზეო ამოდი! - ვიღაც ქალი ჩურჩულით ამბობს...

ბევრია სიტყვა, არ ილევა სიმჭევრე მუზის...
სულის ფსკერიდან გამომიჩნდა ლექსების თარო...
მარტი თებერვალს დღემოკლებულ თარიღებს უთვლის...
დედას გაფიცებ გაიღიმე ხანდახან მარტო!

დაცარიელდა დედამიწა...
დადუმდა წუთიც...
დღე დღეს მისდევს და უხმაურო  სიცოცხლე მეფობს...
ამიხმაურდი!
ამოდუღდი!
იყვირე თუგინდ!
ოღონდ ტრიალი გააგრძელე შენ მიწავ ჩემო!

ნინო ხორავა

#არაკორონას
#ახმაურდიმიწავ

როცა ნაყოფები მწიფდებიან,
ფესვი მაშინათვე კვდომას იწყებს...
ზეცა წვიმის მერეც ცის ფერია,
მიწა სიკვდილის ფერს უფრო იხდენს...

თურმე ვასილისკო იზრდებოდა,
ნადავლს მასზე უკეთ ვინ დაიჭერს?
ყოფით სინამდვილე მძიმდებოდა,
ფეხზე ხიჭვები აქვს ისმაიტელს...

ცახე ვიწრო სვეტში ფიქრს ეტყოდა:
ზამთარს ეს ქვეყანა მართლა იტევს!!!
თუკი გუშინ სითბო მჭირდებოდა,
მე დღეს სიცივეში მინდა ვიდგე!

დროში ეპოქები იცვლებოდა...
გულში ვის რა უდევს, ვინ გაიგებს?
ეშმას მარტო იმის არ ესმოდა:
მიწა ცაზე რატომ ვერ იმარჯვებს?

რიგი აღსარების იზრდებოდა...
რიგიი....
კი მოიტანს კვლავ ხვალისფერს...
ტაძარს შეკედლილი სითბო ჰქონდა...
სითბო, ღმერთის ხსოვნას რომ აღვიძებს...

ნინო ხორავა

მე ეს ვარდები შენთვის მომაქვს ზურგით უფალო!
სულ სამოც წამში ჩატეული ჩემი ცხოვრება!
თითო ყვავილმა თორმეტი თვე გადაგითვალა
და ყოველი წლის მოინდომა შენთვის მორთმევა!

არა! დღეს არ წვიმს!
მზე გულს მითბობს უკვე უფალო...
ჩამოუთბია ცივი მიწა მზიან თებერვალს...
ხვალ გაზაფხული დედამიწას ისე უგალობს:
ნაკიან ზამთარს დაასრულებს მარტის ვედრება!

ცაში ანთია ეს სამყარო  და შენ ჩუ მთანო!
დედის სუნივით გაგაბრუებს დეკას ზმანება...
ზღვა აღელვებას ძველებურად ისევ სულ ლამობს,
რადგან მიწაზე სული ზღვაა...
გიჟი...
თავნება...

ციდან მოსული მტრედებივით ლოცვა გულს ათბობს...
გაზაფხულია...
ამინდებმა იწყეს მოქცევა...
მე ყვავილები მოგიტანე ჩემო უფალო!
სულ სამოც წამში ჩატეული მთელი ცხოვრება!

ნინო ხორავა


პ.ს. ყველაზე დიდი ნიჭი მაინც სიცოცხლის და ადამიანების სიყვარულის მგონია ❤️
ხვალინდელ გაზაფხულს გილოცავთ ყველა ნიჭიერს ❤️

ვინც აქაურს ვერ მოესწრო ღმერთმა მარადიულ გაზაფხულში დაამკვიდროს!

არის ოცნება, რომელიც გტკივა
და იმედები ტკივილს, რომ აცხრობს...
მე ეს იმედიც შენსავით მიყვარს...
გზები დამღლელი, საშინლად ფართო...

არის დღეები სულში, რომ გცივა...
დედამიწაზე თითქოს ხარ მარტო...
ხან გაზაფხულზე არ ღვივის დიკა...
ხანაც მიწა ჯერ ისევე ზამთრობს...

არის უგულო, ფხიანი სიტყვა...
სარეველები, რომლებიც ჭარბობს...
მერე ყვავილი რტოებსაც სცვივათ...
არა სჩვევიათ სიტყვებმა ფხაჭნონ...

არის უფალი...
მიყურებს ციდან....
რომ არ დამტოვოს ამ ქვეყნად მარტო....
თუკი ცხოვრება ძვლებამდე მცივა....
მხოლოდ ზეცაში ახედვაც მათბობს...

ნინო ხორავა

პ.ს. ერთი ჩვევა მაქვს: ყოველთვის, როცა ცუდად ვარ ზეცაში ვიყურები და ეს ძალიან მშველის.

მშვიდობას გისურვებთ ყველას!

ზამთარია...
ბუხრის პირას წლები თვლემავს...
მყუდროება დაარღვია ერთმა სიტყვამ...
საყვარელი ქალის გვერდით გული ფეთქავს
და მოხუცი მას უკითხავს უბის წიგნაკს...

წარსულიდან გაუშლია გრძნობას სივრცე...
ის პირველი შეხვედრა და რაც არ ითქვა...
სიგიჟეთა დაუთვლელი მთელი სიგრძე...
ქუჩა-ქუჩა ბოდიალი თავდაყირა...

მოდი, ისევ ვისეირნოთ ტბის ბილიკზე...
გავათენოთ ღამეები ფიქრის მიღმა...
თუ შემცივდა, შენებურად მიმითვისე....
დეკემბერში შევუკეთოთ ბუხარს რცხილა..

გეცეკვები უმუსიკო წვიმის სიმზე...
დაგვათენდა, ჩამობარდნის ფიფქებს ციდან...
დავითვალოთ ვარსკვლავები ზეცის ქიმზე...
მინდა კოცნით გაგაღვიძო ყოველ დილას...

შემიყვარდი...
ჩემი გული მიითვისე...
სიკვდილიც კი შენი გულის გვერდით მინდა...
ამ ცხოვრებამ ხომ წაიღო თავისივე...
მაგრამ შენს თავს ვერ წამართმევს ვერც 'იქ მისვლა'...

ზამთარია...
ბუხრის პირას წლები თვლემავს...
მყუდროება დაარღვია ერთმა სიტყვამ...
საყვარელი ქალის გვერდით გული ფეთქავს
და მოხუცი მას უკითხავს უბის წიგნაკს...

ნინო ხორავა

ვიდეო ფილმიდან "უბის წიგნაკი"

https://youtu.be/XU2qZ4KQaiU

https://youtu.be/d7_F5P5PygM

იცხოვრე კიდევ!
ჩამოლეწე პური კალოზე,
მარხვის ბოლოში ღამისთევას უთენე ღამე!
სვეტიცხოველში კვირაობით ისე გალობდე,
რომ გათენება უხაროდეს წუხანდელ ლანქერს!

მიდი იცხოვრე!
ჩამომწყემსე ცხვრები ლალხორზე!
ყველა მტევანი დაუკოცნე ღვთისგულა ვაზებს!
ცოდვა მტერივით  დამიჯერე ისე აჰხოცე,
რომ ცა ქამანდის მოიხვიე მაშინვე მკლავზე!

იცხოვრე კიდევ!
გააჭენე ცხენი მდელოზე!
ქალი შეირთე, ოქროსფერი ნაწნავით მხარზე!
ცოლს წუხილისთვის არასოდეს ბიჭო არ თმობდე,
მიდი შვილები გაუზარდე შენივე გამჩენს!

იცხოვრე კიდევ!
საფერავით ქვევრებს აპობდე
და მისხალ-მისხალ საამაყო ნაყოფებს რგავდე!
შენს სიცოცხლეში არასოდეს წუთს არ ნანობდე!
ისე იცხოვრე, რომ ღმერთამდე ნაბიჯებს დგამდე!

ნინო ხორავა

ვისაც ნამდვილად უნდა, რომ მიუტევონ - ის პატიებას ითხოვს! რადგან "მაპატიე" უფრო მეტია, ვიდრე უბრალოდ "ბოდიში"

დეკემბერში გაყვავებული ყვავილივითაა მიტევებაც...
ოღონდ ის უფრო მეტია მისთვის, ვინც გასცემს...

მიყვარს ყვავილი დეკემბერა...
ალბათ იმიტომ, რომ დეკემბერში ვარ დაბადებული ან იმიტომ, რომ ღარიბად ჩაცმულ ბუნებას ასე აცოცხლებს ალისფერი ყვავილები...

ყველა დეკემბერი სხვანაირია...
ყოველი ზამთრის მოსვლას კი ჩემი ერთი ნაბიჯი აკლდება...

ნეტავ უჩემოდ რანაირი ზამთარი მოვა...

ხომ ვიცით, რომ არავინ და არაფერი მეორდება ამ ქვეყანაზე, ბალახიც კი არ ამოდის იგივენაირი...
თუმცა ხდება ხოლმე როცა გვცვლიან...
მაგრამ არიან ისეთი ადამიანებიც, რომლებსაც ვერავინ ცვლის!
მათი შეცვლა არასდროს არავის შეუძლია!

მზით, ცით, მიწით ნაშენია სული!

როგორ შეიძლება ვინმემ შეგიცვალოს შენი მზე?
შენი ცა?
შენი მიწა?
შენი მეორე ნახევარი! (თუკი ნამდვილია ის)

ვგრძნობდი, როგორ უჭირდა ამოხველება ფილტვებს და მაინც ვსუნთქავდი დაბინძურებულ ჰაერს. იმიტომ, რომ სუფთა აღარაფერი დარჩა ამ ქვეყანაზე. ჰაერიც კი...

გგონია ყრუ ადამიანს, რადგან არ ესმის არ უნდა ესაუბრო?

შეიძლება არ ესმოდეს, მაგრამ იგებდეს რას ეუბნები...
ძნელი ისაა, როცა ესმით და არ იგებენ, თორე სიყრუე სულაც არაა ნაკლი... მთავარია ადამიანი იყო...

ფანჯრის კუთხეში დაგროვებულ ჭუჭყს ჰგავს სიამაყე...
რაც უფრო დიდხანს არის ფანჯარა ქარში ღია, მით მეტი ჭუჭყი გროვდება კუთხეებში...

ბევრი ჭუჭყი კი ავად გხვდის...

თუმცა ყველაფერს აქვს თავისი დადებითი მხარე...

ავადმყოფობა, ხომ ის გასაღებია, რომელიც დახურულ კარებს აღებს. სხვანაირად რომ ვერ გააღებდი ისეთს...

თითზე შემოხვეულ ძაფს ჰგავს დრო...
ზოგისთვის გრძელია, ზოგისთვის კი უცებ წყდება...

ბავშვობაში სულ მეგონა, რომ ციცინათელა მიწაზე ჩამოსული ვარსკვლავი იყო, მერე აღმოვაჩინე რომ მწერია, რომელიც მატლს ჰგავს...
ეს იყო ჩემი პირველი იმედგაცრუება...

ჩემი პირველი ნახატი კი ბუნება იყო, აკვარელის საღებავებით შესრულებული...
მიყვარდა ხატვა...
ეხლა წერა უფრო მიყვარს...

მაგრამ ღმერთო ის არ მახსენდება შენი არსებობა პირველად როდის ვიგრძენი...
მარტო ის ვიცი, რომ რაც თავი მახსოვს შენს არსებობასაც ვგრძნობ...

დაღამდა...

მიყვარს ღამე, სიჩუმე და ბნელი ცა...

გათენებას ხალისი მოაქვს...
ღამე კი იდუმალია, შენს თავში გკეტავს!
ალბათ ამიტომაც აქვს ღამით ლოცვას მეტი მადლი...

ვისაც უყვარხარ, იმას თუ გულს ატკენ, ვერასდროს იქნები მშვიდად!

და მაინც პატიება ბოდიშზე მეტია!
არასოდეს მოიხადო ბოდიში...
პატიება სთხოვე!

ნინო ხორავა

ცეკვავენ ქარში ბალერინები...
და დრო უჩვენებს შუადღის თორმეტს...
მაყურებელი? -
თეთრი მტრედები...
ენ პოინტე და...
ტრიალი ორჯერ...

ქარს მოაქვს თხელი ქვიშის ტალღები...
ამ ტალღებს სუნთქვის შეგრძნება მოსდევს..
მე ცეკვით ცამდე
ცამდე
ვმაღლდები....
ბრავო...
ტაში და...
პუანტებს მოვცვეთ...

არ დაიღალნენ ფეხის ცერები...
და დრო უჩვენებს ამ ღამით თორმეტს...
მაყურებელი? -
ცაა...
ვარსკვლავები...
ენ პოინტე და...
ტრიალი ორჯერ...

ნინო ხორავა